Im Beisein Seiner Allheiligkeit des Ökumenischen Patriarchen Bartholomäos wurde der Metropolis von Austria am 11. November 2014 durch den katholischen Bischof Ägidius J. Zsifkovics von Eisenstadt ein Grundstück in St. Andrä am Zicksee (Burgenland) zum Zweck einer Klostergründung übergeben. Am 12. Juli 2015 errichtete S. Em. Metropolit Arsenios von Austria offiziell das neue Kloster mit dem Namen „Maria Schutz und Hl. Paisios vom Berg Athos“. Die Bruderschaft bestand zunächst aus 4 Mönchen unter der Leitung von Mönchspriester Paisios Jung, welche auf Einladung des Metropoliten und mit dem Segen des dortigen Abtes P. Theoklitos aus dem Kloster des Hl. Arsenios von Kappadokien in Griechenland nach Österreich gekommen waren.
Zu Anfang lebte die Bruderschaft provisorisch in einem Pfarrhaus in Weiden am See. Seit August 2016 und bis zur Fertigstellung des Klosters lebt und arbeitet die Bruderschaft in St. Andrä am Zicksee im Kellion des Hl. Apostels Bartholomäus. Nach dem krankheitsbedingten Rücktritt von P. Paisios im Jahr 2022 übernahm S. Em. Metropolit Arsenios selbst die Aufgaben des Abtes und steht nun der Gemeinschaft vor.
Im Beisein Seiner Allheiligkeit des Ökumenischen Patriarchen Bartholomäos wurde der Metropolis von Austria am 11. November 2014 durch den katholischen Bischof Ägidius J. Zsifkovics von Eisenstadt ein Grundstück in St. Andrä am Zicksee (Burgenland) zum Zweck einer Klostergründung übergeben. Am 12. Juli 2015 errichtete S. Em. Metropolit Arsenios von Austria offiziell das neue Kloster mit dem Namen „Maria Schutz und Hl. Paisios vom Berg Athos“. Die Bruderschaft bestand zunächst aus 4 Mönchen unter der Leitung von Mönchspriester Paisios Jung, welche auf Einladung des Metropoliten und mit dem Segen des dortigen Abtes P. Theoklitos aus dem Kloster des Hl. Arsenios von Kappadokien in Griechenland nach Österreich gekommen waren.
Zu Anfang lebte die Bruderschaft provisorisch in einem Pfarrhaus in Weiden am See. Seit August 2016 und bis zur Fertigstellung des Klosters lebt und arbeitet die Bruderschaft in St. Andrä am Zicksee im Kellion des Hl. Apostels Bartholomäus. Nach dem krankheitsbedingten Rücktritt von P. Paisios im Jahr 2022 übernahm S. Em. Metropolit Arsenios selbst die Aufgaben des Abtes und steht nun der Gemeinschaft vor.
Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κηρύχθηκε τὸ
Εὐαγγέλιό Του καὶ ἡ Ἐκκλησία Του ὀργανώθηκε κατὰ τόπους ἀπὸ
τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς διαδόχους των. Ἀκολούθησαν οἱ
διωγμοὶ ποὺ συνέσφιξαν τοὺς πνευματικοὺς δεσμοὺς τῶν πιστῶν
ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνάγκαζαν νὰ ζοῦν λιτὰ καὶ πολλὲς φορὲς
ἀπομονωμένοι ἀπὸ τὸ πλῆθος. Ὅταν ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντίνο
καὶ μετέπειτα οἱ χριστιανικὲς κοινότητες ἀσκοῦσαν ἐλεύθερα τὴ
λατρεία τους, πολλὰ στοιχεῖα ἐκκοσμίκευσης καθόριζαν τὴ ζωὴ τῶν
Χριστιανῶν καὶ ἐμπόδιζαν μιὰ πλήρη καὶ εἰλικρινῆ ἀφιέρωση στὸ
Χριστό, ὅπως ὁ Ἰδιος τὴ ζήτησε ἀπὸ τοὺς μαθητές Του. Τότε,
ἀρνούμενοι τὴ φθορὰ τῆς καθημερινότητος, πλῆθος Χριστιανοὶ στὴν
ἔρημο τῆς Ἰουδαίας καὶ στὴν Αἴγυπτο κατέφυγαν σὲ ἀδιάβατα μέρη
μὲ σκοπὸ νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Χριστὸ βιώνοντας τὸν ἀναχωρητισμὸ
ἢ τὸν κοινοβιακὸ μοναχισμό. Ἀπὸ τὸν τρίτο αἰῶνα ὁ Μέγας
Ἄντώνιος (251- 356), ὁ πατέρας τοῦ ἀναχωρητικοῦ Μοναχισμοῦ,
διένειμε τὰ ὑπάρχοντά του καὶ ἔζησε ἀπομονωμένος στὴν ἔρημο μὲ
προσευχὴ καὶ νηστεία. Ὁ Ἅγιος Παχώμιος (290-346) ξεκίνησε ὡς
ἐρημίτης ἀλλά, κατὰ τὴν παράδοση, ἵδρυσε τὸ πρῶτο Κοινόβιο
Μοναχῶν καὶ θεωρεῖται πατέρας τοῦ κοινοβιακοῦ Μοναχισμοῦ.
“Λαῦρες”μὲ χιλιάδες Μοναχοὺς ἱδρύθηκαν στὰ περίχωρα τῆς
Ἱερουσαλήμ, στὴ Συρία, στὴ Μικρὰ Ἀσία ἀλλὰ καὶ στὴ δυτικὴ
Εὐρώπη. Ὁ Ἅγιος Βασίλειος καὶ ἀργότερα ὁ Ἅγιος Βενέδικτος ὄχι
μόνο ρύθμισαν μὲ κανόνες τὶς ὑποχρεώσεις τῶν Κοινοβίων ἀλλὰ καὶ
συμφιλίωσαν τὶς Μονὲς μὲ τὶς πολιτεῖες. Ἀκόμη καὶ μέσα σὲ πόλεις,
μὲ πρώτη τὴ Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη, ἱδρύονταν
Μοναστήρια ὅπου οἱ μονάζοντες προσέφεραν ἐπιλέον καὶ σπουδαῖο
κοινωνικὸ ἔργο.
Ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἀπὸ ὅλες τὶς κοινωνικὲς καὶ ἐπαγγελματικὲς
τάξεις ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ περιθώριο, ἀπὸ αὐτοκράτορες καὶ
ἀρχόντισσες ὡς ληστὲς καὶ πόρνες, στελεχώνουν ἐπὶ αἰῶνες τὶς
σειρὲς τῶν “μονοτρόπων”, ἀγωνιζόμενοι γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς
τους ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν καρποφορία τῆς ἀληθινῆς πίστεως στὶς ψυχὲς
τῶν συνανθρώπων. Δὲν ζοῦν μέσα στὸν κόσμο ἀλλὰ ζοῦν γιὰ τὸν
κόσμο. Εἶναι οἱ ἀπαρχές του, οἱ πρῶτοι καὶ καλύτεροι καρποὶ ποὺ
προσφέρονται στὸ μόνο ἀληθινὸ Θεό, σὲ κάθε ἐποχή, σὲ ὅλα τὰ
πλάτη καὶ τὰ μήκη τοῦ πλανήτη καὶ ἀνοίγουν τὸν δρόμο γιὰ τὴν
ἀναστάσιμη πορεία ἀπὸ τὸ θάνατο στὴ Ζωή, ἀπὸ τὴ φθορὰ πρὸς τὴν
αἰωνιότητα.
Μεγάλες μορφὲς Πατέρων καὶ Μητέρων, Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας,
ἀναδείχθηκαν ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν Μοναχῶν. Ὁ Χριστιανικὸς
Μοναχισμὸς θεμελιώνεται στὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν
Ἀποστόλων. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης (15ος αἰ.) γράφει ὅτι ὁ
ἀληθινὸς Μοναχὸς ἀγαπᾷ τὸ Χριστὸ ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ
μείνει ἑνωμένος στὴν ἀγάπη Του καὶ μετὰ τὸν θάνατο. Φυγαδεύει
τὸν ἑαυτό του στὶς ἐρημίες, στὰ ὄρη, στὶς μονὲς, μιμεῖται τὸ βίο τοῦ
Χριστοῦ, ταπεινώνεται, πτωχεύει, ὑποτάσσεται, δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὰ
γήινα, σταυρώνεται κατὰ τὴ ζωή του, παρθενεύει, δὲν ἀποκτᾷ
περιουσία, νηστεύει, προσεύχεται, ὅλα τὰ ὑποφέρει γιὰ τὸν Χριστό.
Βιάζεται νὰ γίνει ἕνα μὲ τὸν Χριστὸ ὥστε νὰ κατοικήσει ἐντός του ὁ
Τριαδικὸς Θεός.
Μοναχοὶ καὶ Μοναστικὲς Κοινότητες ὑπάγονται στὸν θεσμὸ τῆς
Ἐκκλησίας. Κατὰ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος, τῆς
ἐπισήμου εἰσόδου στὶς τάξεις τῶν μοναζόντων, δίδεται ὑπόσχεση γιὰ
τήρηση καὶ ἐφαρμογὴ τῶν τριῶν μεγάλων μοναχικῶν ἀρετῶν, τῆς
παρθενίας, τῆς ἀκτημοσύνης καὶ τῆς ὑπακοῆς στὶς ἐντολὲς τοῦ
Εὐαγγελίου καὶ στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ
καθορίζουν τὰ τοῦ Μοναχισμοῦ. Μὲ τὴν ὀργάνωσή του ἀσχολήθηκε
ἤδη ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (451) καὶ γιὰ πρώτη φορὰ
θεσπίσθηκαν Κανόνες γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴ δράση τῶν Μοναχῶν, γιὰ τὴ
διοίκηση τῶν Μονῶν, τὴ δικαιοδοσία τῶν Ἐπισκόπων καὶ τὰ
καθήκοντα τῶν Ἡγουμένων. Ὁ Προεστὼς ἢ Ἡγούμενος, κατὰ τὸν
Μέγα Βασίλειο, «ἐπέχει τὴ θέση τοῦ προσώπου τοῦ Σωτῆρος». Αὐτὸς
εἶναι ὁ πνευματικὸς πατέρας γιὰ κάθε Μοναχό. Οἱ μονάζοντες, τὰ
πνευματικά του παιδιά, αὐτοπαραδίδονται κάτω ἀπὸ τὸ Ἐπιτραχήλιό
του, ἐξομολογοῦνται τὶς πράξεις καὶ τοὺς λογισμούς τους καὶ
δέχονται τὴν καθοδήγησή του σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς μοναχικῆς
ζωῆς, μὲ στόχο τὴν διαρκῆ ἀναγέννηση, τὴν τελειοποίησή τους ἐν
Χριστῷ καὶ τὴ διόρθωση τῆς ἀδιάκοπης πορείας τους πρὸς τὴ
Σωτηρία.Ἡ ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸν πνευματικὸ πατέρα, ποὺ
ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἡλικία του ὀνομάζεται “Γέροντας”, εἶναι
ἀπαραίτητη γιὰ ὅλα τὰ μέλη μιᾶς Μοναστικῆς Κοινότητος ἀλλὰ καὶ
γιὰ κάθε ἀσκητή, διότι ἐκεῖνος ἔχει προσωπικὴ ἐμπειρία, κατέχει τὴν
ἁγιοπατερικὴ Παράδοση ἀλλὰ κυρίως δέχεται τὴν θεία φώτιση γιὰ
νὰ μεταφέρει στὸ πνευματικό του τέκνο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἄλλωστε Γέροντες, Ἡγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν, γίνονται συχνὰ
πνευματικοὶ Πατέρες πολλῶν πιστῶν ἀγωνιζομένων ἐν τῷ κόσμῳ,
τοὺς ὁποίους τρέφουν πνευματικὰ καὶ τοὺς ὁδηγοῦν στὴν ὁδὸ τῆς
Σωτηρίας.
Ἡ πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν πιστῶν δὲν εἶναι ἡ μόνη προσφορὰ
μιᾶς Μονῆς στὴ σύγχρονη κοινωνία τοῦ “Lifestyle”. Ἡγούμενος,
μοναχοί, δόκιμοι, ἐνῷ εἶναι ἄνθρωποι θνητοὶ καὶ ὡς ἁμαρτωλοί
ἀγωνίζονται κατὰ τῶν παθῶν τους, βρίκονται ἤδη ἕνα βῆμα πέρα
ἀπὸ τὴ θνητότητα γιατὶ ἔχουν συναντήσει τὸ Χριστό, τὸν
σαρκωθέντα, σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ,
τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, τὸν ἔχουν Φίλο καὶ Διδάσκαλο. Τὴν
συνάντηση μαζί Του προτείνουν σὲ ὅλο τὸ λαό, σὲ Χριστιανοὺς καὶ
μή. Τὸ Μοναστήρι γίνεται φάρος ποὺ δείχνει στὸν ἄνθρωπο τὴν ὀρθὴ
πορεία πρὸς τὸ λιμάνι τῆς Ἀληθινῆς Ζωῆς ἐπὶ γῆς καὶ μετὰ θάνατον.
Προσφέροντας τὴν συνεχῇ προσευχή τους, οἱ Μοναχοὶ ἐκτελοῦν στὸ
μέγιστο βαθμὸ τὸ καθῆκον κάθε ἀνθρώπου νὰ μένει συνεχῶς
ἑνωμένος μὲ τὸ Θεὸ μέσῳ τῆς προσευχῆς. Ἀπὸ αὐτὴ τὴ σχέση
ἀντλοῦν θάρρος καὶ δύναμη γιὰ τὸν προσωπικό τους ἀγῶνα. Μὲ τὴν
προσωπική τους βιοτὴ καὶ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν, ἀλλὰ κυρίως,
μέσῳ τῆς κοινωνίας τοῦ Μυστηρίου τῆς Πίστεως προσπαθοῦν νὰ
εἶναι καθαροὶ καθρέπτες ὅπου κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἔρχεται σὲ
συναντησή τους μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ κατανοήσει ποιός
εἶναι, ποῦ βρίσκεται καὶ ποῦ πορεύεται.
Ἡ προσευχή τῶν Μοναχῶν μεσολαβεῖ ἐπίσης πρὸς τὸν Κύριο μαζὶ μὲ
τὶς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων γιὰ τὴν
ἄνωθεν βοήθεια καὶ τὴ Σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα
ἐκείνων ποὺ καταθέτουν μὲ πίστη τὰ αἰτήματά τους. Ἡ Μονὴ γίνεται
συχνὰ καταφύγιο ψυχῶν. Ἐκεῖ, σὰν σὲ ἕνα θεραπευτήριο,
παρέχεται ἐξατομικευμένη πνευματικὴ περίθαλψη γιὰ τὴν ψυχὴ καὶ
τὸν νοῦ ἀνθρώπων κάθε ἡλικίας καὶ προελεύσεως. Ἡ θεραπευτικὴ
μέθοδος στηρίζεται κυρίως στὴ “σχέση” ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης
ποὺ ἀναπτύσσεται μεταξὺ πάσχοντος καὶ τοῦ πανοικτίρμονος και
φιλανθρώπου Θεοῦ μὲ τὴ μεσολάβηση τῶν εὐχῶν καὶ τῶν
προσευχῶν τοῦ Ἱερέως – Πνευματικοῦ.
Ἡ τήρηση τοῦ λειτουργικοῦ τυπικοῦ μὲ τὶς κατανυκτικὲς Ἱερὲς
Ἀκολουθίες, ἡ φύλαξη τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῶν Ἁγίων καὶ τῶν
Ἱερῶν Κειμηλίων καθὼς καὶ τὰ ἐργόχειρα καὶ οἱ διακονίες εἶναι
ὑποχρεώσεις τῶν Μοναχῶν ποὺ ἀντανακλοῦν στοὺς ἐπισκέπτες τὴν
ἁγιαστικὴ χάρη καὶ δίδουν τὸ παράδειγμα τῆς ὑποταγῆς, τῆς
ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς καὶ τῆς ταπεινώσεως.
Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε μιὰ Χριστιανικὴ Μονὴ ποὺ συνεχίζει τὴν πατερικὴ
παράδοση ! Ὅλοι εἶστε καλεσμένοι! Ἐλᾶτε ὅλοι ὅσοι ἀπὸ καλὴ
περιέργεια θέλετε νὰ ἐμπλουτίσετε τὴν ἀναζήτησή σας μὲ σεβασμὸ
καὶ ἀξιοπρέπεια. Τὸ εὐεργετικὸ ἔργο ἑνὸς Μοναστηριοῦ μέσα στὸν
κόσμο εἶναι δύσκολο νὰ περιγραφεῖ μὲ τὸν λόγο. Ἡ δοκιμὴ ὅμως μιᾶς
ἐπισκέψεως δίνει στὸν καθένα τὴν δυνατότητα νὰ λάβει πεῖρα τῆς
«σχέσεως» μὲ τὸν Χριστό. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Δρόμος, ἡ Ἀλήθεια, ἡ
Ζωή!
